Trichocereus terscheckii

Nu de Covid-19 maatregelen zijn versoepeld, kunnen we weer reizen. Helaas kunnen we nog niet naar alle landen en bestemmingen. Aan de andere kant moeten we voorzichtig blijven en op onze gezondheid en die van anderen letten. Gelukkig hebben we de verhalen en foto’s van eerdere reizen.

Op 7 februari 2020 reden we in Argentinië het stuk van de RN40 van Villa Union naar Nonogaste. Ook in 2009 hadden we dit stuk gereden en ik wist dus dat we door de Cuesta de Miranda zouden rijden. Dit is een van de vele mooie passen die je in de Andes in Argentinië tegenkomt. Als je oostwaarts vanaf Villa Union op de RN40 rijdt kom je de eerste hoge zuilcactussen tegen. Deze cactus die verder het landschap vaak domineert is Trichocereus terscheckii. Daarnaast zie je nog drie andere, lagere trichocereussen, T. candicans, T. schickendantzii en T. vatteri. Vanaf 1400 meter klim je dan omhoog naar ruim 2 kilometer. Op die hoogte zijn dan wel alle cactussen verdwenen, maar daar tegenover staat dat er hier in de Cuesta de Miranda heel veel mooie landschappen zijn te fotograferen. Pas als je oostwaarts weer van de bergrug afdaalt keren de zuilcactussen geleidelijk weer terug in het landschap. We passeerden een indrukwekkende kloof die de Rio Miranda hier heeft uitgesleten. Iets verderop stopten we bij een dal langs deze rivier. Hier verkenden we het terrein tussen de vele bloeiende . Al speurend zagen we ook Echinopsis leucacantha en Gymnocalycium saglione. En dan opeen stond ik oog in oog met een gigantische cristaat van Trichocereus terscheckii. Een enorm exemplaar met een breedte van ruim drie meter. Wat een indrukwekkend gezicht. En wat een prachtige afsluiting van een toch al mooie dag. Dit is een van die speciale momenten tijdens een reis die je nooit meer vergeet.

Tekst en foto’s: Andre van Zuijlen