Muurbloempjes

Door de Covid-19 maatregelen zijn we zeer beperkt in onze reismogelijkheden. Dat is jammer. Aan de andere kant moeten we voorzichtig blijven en op onze gezondheid en die van anderen letten. Gelukkig hebben we de verhalen en foto’s van eerdere reizen.

Ernst van Jaarsveld hield aan het begin van dit decennium een lezing tijdens het symposium van The Indigenous Bulb Society of South Africa; de Zuid-Afrikaanse vereniging van liefhebbers van inheemse bloembollen. Hij introduceerde hier een voor mij een nieuw fenomeen: cliffhangers. Cliffhangers zijn planten die in hun natuurlijke omgeving op of aan steile rotsen of bergwanden groeien. Ernst vertelde enthousiast over zijn trips, klimpartijen en vondsten. Ik zag voor me hoe hij steile bergwanden in onherbergzame of moeilijk toegankelijke gebieden beklom en de planten hier bestudeerde. Hij vond tijdens zijn tochten ook planten aan die nog niet waren beschreven. Zijn antwoord op de vraag waarom de planten niet eerder zijn ontdekt en beschreven was eenvoudig: er was niet eerder op deze plekken gezocht of de planten waren bij eerdere bezoeken niet gevonden. Cliffhangers zijn planten die van nature (alleen) op of aan de wanden groeien.

Mijn vakanties in Europa zijn minder spectaculair dan de trips van Ernst van Jaarsveld. Dat komt waarschijnlijk ook doordat ik hoogtevrees heb en je mij niet zal vinden op steile bergwanden of klauterend langs afgronden. Mijn vakanties zijn er niet minder mooi door. Op verschillende plekken in Europa, Duitsland, Frankrijk en Oostenrijk, heb ik vetplanten gezien die net als hun Zuid-Afrikaanse collega’s op en tussen rotsen groeien en dus een verticale groeiwijze kennen. Het ziet er toch anders uit dan in Zuid-Afrika, minder spectaculair. Ik noem ze daarom muurbloempjes.

De cliffhangers en de muurbloempjes kunnen niet anders dan de inspiratiebron zijn voor het nu zo populaire verticaal tuinieren. Overigens is verticaal tuinieren ouder dan Rome; de hangende tuinen van Babylon zijn één van de zeven wereldwonderen uit de Oudheid.

Tekst en foto’s: Peter Knippels