Euphorbia gymnocalycioides

Euphorbia gymnocalycioides is pas in 1984 ontdekt en beschreven en nog steeds zeldzaam, zowel in de natuur als in de cultuur.

De naam zegt al veel: een euphorbia, maar hij lijkt met zijn merkwaardige olijfgroene kleur in niet bloeiende toestand sprekend op een gymnocalycium

De soort komt uit Ethiopië en groeit daar op hoogtes tussen 1200 en 1400 meter in zware kalkhoudende grond. Daar worden ze ongeveer 6 cm in diameter. In de cultuur is deze soort niet erg gemakkelijk. Zaad is moeilijk verkrijgbaar en het verliest vrij snel de kiemkracht. En dan is het nog een hele toer om de zaailingen in leven te houden. Toch hebben we in 2002 deze soort in de zaaiwedstrijd van de afd. Nijmegen gehad. De zaden waren afkomstig van Jaap Keizer, ik meen dat iedere deelnemer er 4 kreeg. Ik ben benieuw of er iemand in onze afdeling is die er nog een plant van over gehouden heeft. Ik in ieder geval niet. De 3 planten

die ik nu bezit heb ik gekocht en ze zijn alle geënt op E. canariensis. E. gymnocalycioides kent 2 groeiperiodes, namelijk in de lente en in de herfst. In de winter en de zomer zijn ze in rust en dan moeten we dus zeer spaarzaam water geven. Het is ook raadzaam om ze enigszins beschaduwd te houden want in de zon ontstaan er makkelijk lelijke brandplekken. In de winter op minimaal 10 °C houden. Zaadwinning is bij deze soort lastig. Waarschijnlijk prefereert de soort kruisbestuiving en is dat de reden dat er zelden mannelijke (meeldraden) en vrouwelijke bloeiwijzen (stampers) tegelijkertijd aan de plant zitten. Meestal verschijnen er eerst mannelijke en nadat die verdord zijn komen de vrouwelijke, daarna vaak weer mannelijke. Zo is het mogelijk dat we zowel vruchtjes als meeldraden zien op de foto’s.