Labels en etiketten

Zoals zoveel liefhebbers, mag ik ook graag wat data over mijn planten behouden en koppelen aan de betreffende planten.

De eenvoudigste en meest beheersbare methode is het gebruiken van etiketten met informatie, en deze in de pot van de plant(en) voegen. Met name het jaar van zaaien en de naam van de plant beschouw ik als vitale informatie, dat ik niet graag zou willen verliezen. Ook eventuele habitat-informatie is belangrijk om bij de naam te houden. Verder heb ik voor eventueel meer informatie ook nog een uniek nummer op het etiket staan, dat verwijst naar een eenvoudige database waar ik meer informatie (zoals de datum van zaaien, datum van aankoop, aankoopbedrag, naam van verkoper) kan achterlaten.

De basisinformatie schreef ik altijd handmatig op een etiket met een permanente pen, en plaatste die in de pot. Mijn ervaringen met permanente pennen zijn echter nogal divers. Vaak zijn ze lang niet zo permanent als de fabrikant lijkt te beloven. Watervast zijn ze meestal wel. Maar lichtbestendig is een ander punt. Een groeiseizoen houdt een beschreven label in het slechtste geval nog wel uit, en met wat mazzel een handvol jaren. Maar ik heb etiketten die beschreven zijn in het najaar en een winter in de kas hebben doorgebracht. In maart blijken de etiketten al niet meer leesbaar te zijn door de zonneschijn gedurende de herfst en winter. In de zomer zou het zelfs nog korter duren voordat het niet meer te lezen is!

Etiketten beschrijven met een potlood is ook een veelgehoorde manier. Maar het per ongeluk uitvegen van de tekst van een potlood leek me altijd een reëel gevaar. Dan toch liever een goede pen. En heb je dan een goede pen te pakken, dan is het hopen dat de pen het een lange tijd volhoudt. De eerste zorg is dat de punt zou kunnen uitdrogen. Mijn pen bewaar ik in mijn broeikas. Misschien de het meest slimme plek, zeker in een warme periode in een bloedhete kas. Mijn pen leg ik wel bij de deuropening onder het tablet. In de zomer is de deur van de kas eigenlijk altijd open, en is dat duidelijk de koelste plek in de kas. Dus de kans op uitdroging valt dan nog wel mee. En bij sommige pennen gaat het inderdaad ook goed, maar helaas gaat het bij sommige pennen wat minder goed en droogt de punt uit ondanks dat er een dop op zit en ik de pen rechtop bewaar met de punt naar beneden. Dat kan aan de pen liggen, maar het kan ook aan de combinatie van de pen en de warmte liggen.

Ook een minder punt van het beschrijven van een etiket met een permanente pen is het vele schrijfwerk. Temeer daar ik gewend ben zowel de voor- als de achterzijde van een etiket te beschrijven, om bij voorbaat te voorkomen dat een van de beide zijden onleesbaar is geworden. Dan heb ik altijd nog de andere zijde met behoud van plantendata. Maar zeker als je veel zaait, is het toch wel erg vervelend om tientallen etiketten te beschrijven. En aangezien ik alle informatie die ik over een plant wil bewaren toch al in een database heb opgeslagen, achtte ik het een stuk verstandiger om de tekst die zich in de database bevindt te gebruiken om rechtstreeks op een label uit te printen, en deze op een etiket te plakken. Daarom ben ik overgegaan op een labelprinter (zo’n een waar een ‘sliert’ uitkomt). Tot nu toe ben ik er erg tevreden over. Nog wel even afwachten hoe de labels zich houden op de lange termijn. Maar hier heb ik positieve verhalen over gehoord.

In theorie zijn de labels in ieder geval resistent tegen zonintensiteit, en zullen ze niet zo snel vervagen. Ook de plakkracht van de label zou in theorie goed moeten zijn. De labels worden geacht tegen vocht te kunnen. Andere bijkomende voordelen van een geprinte label op een etiket plakken is dat de etiket kleiner kan. Geprinte tekst kan je op een kleiner oppervlakte kwijt dan handgeschreven tekst. Ook is de algemene leesbaarheid van geprinte tekst beter.

Ook een voordeel van geprinte labels is dat je met een kleurcodering kan werken. Zo kan je bijvoorbeeld voor een label kiezen voor een bepaalde kleur van de tekst op een bepaalde kleur van de achtergrond (je bent hierbij wel gebonden aan wat beschikbaar is aan kleuren van de cassettes waarmee je de labels print). Zo’n kleurcodering kan je gebruiken om iets in een oogopslag visueel duidelijk te krijgen. Je kan denken aan een kleurcodering voor een verschil in behandeling qua vochtgevoeligheid, of benodigde minimale temperatuur in de winter.

Al mijn labels plak ik op etiketten die ik maak van stukken oude luxaflex. Deze stukken luxaflex zijn van aluminium, zijn makkelijk schoon te maken, zijn stevig en ik kan ze op maat knippen met een gewone schaar. Ik geef er altijd de voorkeur aan om een etiket diep in het substraat van een pot te steken. Dus dan is een stevig etiket wel zo prettig. Doordat de luxaflex van aluminium gemaakt zijn, worden ze ook niet zo snel broos zoals etiketten van kunststof. De luxaflex is immers gemaakt om zonlicht tegen te houden, dus mag je logischerwijs verwachten dat ze vele jaren zonintensiteit aankunnen.