Wittia amazonica

Reeds in 1973 toen ik met de hobby begon, las ik in een boek dat blauw de enige kleur is die niet bij de bloemen van cactussen voorkomt. Maar, las ik, er is één uitzondering: Wittia amazonica (tegenwoordig moet hij Pseudorhipsalis amazonica heten). Vanaf dat moment wilde ik deze plant hebben. Alleen werd hij niet aangeboden in de assortimentslijsten van de toenmalige aanbieders. Wel trof ik In 1985 de naam aan op de zaadlijst van Köhres en meteen bestelde ik deze soort. Van de 25 zaadjes is er toen 1 ontkiemd maar die zaailing was al snel ter ziele. Toch was deze poging relatief succesvol want in 1987 bestelde ik 2 porties die ik op verschillende momenten uitzaaide en daar kwam helemaal niets van op. In 1991 probeerde ik het weer eens, nu met zaad van weer Köhres en ook met zaad van South West Seeds, maar van beide kreeg ik niets boven de grond. Mijn zaaigegevens vermelden ook nog vergeefse pogingen in 1995, 1996, 1997, 2003 en 2004. Steeds met zaad van South West Seeds. Toen heb ik het maar opgegeven.

Wittia, rond het jaar 1900 ontdekt in het bronnengebied van de Amazone en verzameld door de koopman N.H. Witt, is een geslacht dat lange tijd uit slechts 2 soorten bestond: W. amazonica en W. panamensis. De laatste werd echter ook als synoniem aan de eerste gezien. Nadat de plant in Europa weer uit de verzamelingen verdwenen was is hij in 1973 door Barthlott en Rauh herontdekt. De planten zien er uit als bladcactussen met erg dunne hangende leden die tot 40 cm lang en 5-9 cm breed worden.

Ik heb de soort tot nu toe slechts één keer in levende lijve ontmoet. Dat was in juni 2009 toen we met de afdeling Nijmegen een bezoek brachten aan de botanische tuin van de VU in Amsterdam. Ineens zag ik hem staan in een hoekje op de grond. Een lastige plak om een foto te maken maar het is toch nog redelijk gelukt. Natuurlijk heb ik een stekje gevraagd aan de rondleider, maar die moest het weer aan de beheerder vragen. Na de rondleiding was die beheerder echter nergens meer vinden en dus ving ik bot. Toen ik een paar jaar later weer in die kas op bezoek kwam, kreeg ik te horen dat de plant inmiddels ter ziele was. Ik heb er bijna spijt van dat ik er die eerste keer niet stiekem een stekje er af gebroken heb.

De bloemen, zie de foto, zijn ongeveer 4 cm lang. Ze tonen een kleurencombinatie die ik alleen ken van Fuchsia’s. De kleur aan de uiteinden wordt in de boeken als korenbloemblauw beschreven. De bestuiving gebeurt vermoedelijk door kolibries. De vuilwitte vruchtjes zijn hoekig en de zaden zwart.

Ze komen voor in de regenwouden van Panama en Costa Rica en verder van Colombia tot in Noord Peru.

Volgens de boeken moet je de plant in humusrijke grond kweken. Hij is erg gevoelig voor uitdrogen en koude overwintering, maar bij een goede verzorging is hij snel groeiend en rijk bloeiend.

Rest me te vermelden dat je de plant ook kan vinden onder de namen Disocactus amazonicus en Wittiocactus amazonicus.