Notocactus buiningii

Deze notocactus met de merkwaardige en unieke blauwgroene kleur van de epidermis is in 1967 door de alom bekende Albert Buining samen met Leopoldo Horst in het grensgebied van Brazilië en Uruguay ontdekt. In december 1968 is de plant door Buxbaum in KuaS beschreven.

N. buiningii groeit op de natuurlijke groeiplaats tussen stukken rotsblok en in het gezelschap van grassen  en andere planten. De bloemen zijn zoals in de regel bij Notocactus geel met rode stempel. Zij kunnen tot 8 cm in diameter worden.

Volgens de beschrijving wordt de plant tot 8 cm hoog bij een diameter van 12 cm. De doorns zijn aan de punt glasachtig geel en aan de basis bruin. Bij sommige planten zijn ze meer roodachtig. Hij spruit niet en er horen ongeveer 16 ribben te zijn. Mijn planten houden zich daar echter helemaal niet aan. Ik heb een plant met 20 ribben en de plant op de foto hierboven, die een diameter heeft van 11 cm en volop bezig is met de knopvorming, heeft wel 39 ribben zodat hij op een echinofossulocactus begint te lijken. Ik kocht deze plant voor een paar euro in Druten bij een winkel in dierenbenodigdheden die toevallig ook een bakje met cactussen had staan. Op zich vind je de plant weinig bij kwekers en op markten. Zaad is wel goed verkrijgbaar. Het zal er wel mee te maken hebben dat de kweek niet al te makkelijk is. De groei kan gewoon stoppen en dan is het nauwelijks mogelijk om de plant weer aan de gang te krijgen. Dat kan liggen aan de fijne wortels die gemakkelijk te ver indrogen. Het is daarom nodig om ook in de winter af en toe wat water te geven. De temperatuur moet dan niet lager dan 10 – 12 °C zijn. Verder houdt de plant beslist niet van grote hitte, dus in de zomer zeker niet in de hete middagzon zetten.